| Filipsky |
| DOWÓDCA |
|
| |
| Dołączył: 24 Cze 2006 |
| Posty: 220 |
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/3
|
| Skąd: EPPI |
|
|
 |
|
 |
|
| Cytat: | Su-22M4 (S-54K) militarium.net
Kilka lat po uruchomieniu produkcji kolejnej wersji Su-17 oznaczonej przez radzieckich wojskowych jako M4, w 1983 roku postanowiono opracować także jej wariant eksportowy. Tym jednak razem, przynajmniej sojusznicy z Układu Warszawskiego mogli liczyć na większą przychylność moskiewskich władz i samolot w swym wyposażeniu i uzbrojeniu był prawie identyczny jak Su-17M4. S-54 (także i S-54K) otrzymał dla uproszczenia konstrukcji nieregulowany stożek wlotowy, u nasady statecznika pionowego nowy chwyt powietrza mający zabezpieczyć chłodzenie znajdujących się na grzbiecie zespołów elektroniki. Po raz pierwszy w eksportowych Su, w miejsce silnika R-29BS-300 zainstalowano stosowany w wariancie radzieckim samolotu silnik AL-21F3. Po raz pierwszy także zintegrowano elementy awioniki i uzbrojenia w jeden wspólny kompleks oznaczony jako PrNK-54 Zaria z celownikiem S-17WG. Grupę urządzeń nawigacyjnych tworzą: radiotechniczne systemy bliskiej (RSBN-7S) i dalekiej (RSDN-10) nawigacji, automatyczny kompas ARK-22, radiowysokościomierz RW-21, znacznik przelotu nad radiolatarnią MRP-56, bezwładnościowy system kursu i pionu IKW-8, miernik prędkości podróżnej i kąta znoszenia DISS-7, centrala danych aerometrycznych SWS-II-72-3. Łączność zapewniała radiostacja R-862. Stację laserową Klen-PS wymieniono na wariant Klen-54. Elementem wyliczającym wszelkie dane dla PrNK-54 był integralny 16-bitowy komputer pokładowy CWM-20-22. Integracja nie współpracujących do tej pory ze sobą elementów awioniki umożliwiła realizowanie niedostępnych do tej pory zadań. Przede wszystkim pilot mógł wykonać atak na cel naziemny bez widoczności wzrokowej tylko z wykorzystaniem danych z systemów nawigacyjnych (znane musiały być jednak koordynaty przestrzenne celu). Przy locie według wskazań PrNK-54 na odległość 250 km błąd w wyliczeniu nawigacyjnym systemu sięga ok. 2800 metrów . Su-22M4 otrzymał zmodyfikowany system automatycznego sterowania w wersji SAU-22M-2. Środki samoobrony w porównaniu do Su-22M3 uzupełniono wytwarzającą aktywne zakłócenia podwieszaną stacją SPS-141MWGE (chociaż radzieckie Su-17M3 już ją używały) i montowanymi na kadłubie ośmioma kasetami wyrzutni ASO-2W (od 1987 nowszy model ASO-2WM) z dipolami PPR-26 (32 sztuki w kasecie). Novum w uzbrojeniu w porównaniu do wcześniejszych wersji Su-22 było wprowadzenie naprowadzanych telewizyjnie rakiet powietrze-ziemia Ch-29T (od 30 serii produkcyjnej) oraz przeciwradiolokacyjnych Ch-58 (wymagany zasobnik Wjuga-17). Su-22M4 posiada łącznie dziesięć punktów mocowania: cztery podkadłubowe i sześć podskrzydłowych o łącznym udźwigu 4000kg. Część z samolotów przystosowano do przenoszenia zasobnika KKR-1 i KK-1T. W latach 1984-90 powstało łącznie (dane przybliżone) 347 Su-22M4 dla Afganistanu, Angoli, Czechosłowacji, Iraku, Jemenu, NRD, Polski, Syrii i Wietnamu. |
|
|
Tak 
)
